Een vrouw schreef bij haar aanmelding voor een magic truffel ceremonie dat ze in de overlevingsstand was gekomen en dat het tijd was om haar ‘hobbels’ te onderzoeken. Haar relatie was een jaar geleden uitgegaan en het jaar daarvoor was haar moeder overleden. Haar beste vriendin was recentelijk geëmigreerd en na een reorganisatie bij het bedrijf waar zij met plezier werkte, was zij werkloos geworden. Ze had haar gevoelens hierover weggedrukt en was op de automatische piloot verder gegaan. Ze was vervlakt en voelde zich murw. Geen energie om nieuwe mensen te ontmoeten, te daten of zich bij een nieuwe werkgever te presenteren.
We spraken in de voorbereiding over meervoudig verlies, de impact op haar en dat deze verliezen nog geen plek hadden gekregen. In de reis namen de truffels haar mee op het pad van verwerking. De weggestopte herinneringen en het grote verdriet over wat er niet meer is, mochten er helemaal zijn. Ik heb lange tijd naast haar gezeten, zodat ze bij elk steil stuk mijn hand kon pakken. Totdat ze mijn steun niet meer nodig had en voelde dat ze alleen verder kon.
Haar tranen stroomde, stroomde en stroomde, ze spoelde schoon van binnen. Na afloop keek zij mij aan met een grote glimlach en zei ‘ik ben er weer’ en ik zei ‘welkom thuis’
Hoe snel ga ik soms van mijn eigen pad af zonder mijn eigen hobbels te onderzoeken? Als je het mij vraagt kan ik er alleen echt voor een ander zijn wanneer ik zelf ook mijn ‘innerlijk werk’ blijf doen. Mijzelf te verfrissen, te reflecteren en nieuwe uitdagingen aan te gaan. Een leven lang.