In mij, net als in jou wellicht, zit nog steeds dat kleine, onbevangen meisje dat met gemak een stap zet naar een nieuwe ervaring. Experimenteren, lachen, huilen, vallen en weer opstaan. Een spoor zien en volgen.
In mijn volwassen leven gaf ik mijn vrijheid op en werd ik goed in aanpassen. Met elke groeispurt van mijn aanpassingsvermogen werd mijn eigen ruimte steeds kleiner. Manoeuvrerend tussen verantwoordelijkheden, relaties, werk, sociale verplichtingen en maatschappelijke verwachtingen was mijn eigen ruimte onvindbaar geworden.
Nu weet ik dat de een de ander nodig heeft. Het onaangepaste jonge meisje en de wijze, oudere vrouw. Twee takken aan dezelfde boom. Te veel nadruk op één tak en de groei van de boom stagneert.
Ruimte ontdekken, ruimte pakken, ruimte innemen en ruimte geven.
Mijn ruimte, een kwestie van balans.